Rodzaje tynków elewacyjnych

Wśród różnych rodzajów tynków elewacyjnych wyróżniamy: tynki tradycyjne, mieszanki tynkarskie i tynki cienkowarstwowe.

Tynki tradycyjne

Zaliczamy do nich tynki cementowe lub cementowo-wapienne. Tynki cementowe są najmocniejsze, dlatego stosuje się je, w miejscach, gdzie mur ma kontakt z wilgocią (ściany piwnic, cokoły) oraz na powierzchniach narażonych na uszkodzenia mechaniczne. Ze względu na ciężką obrabialność, można je modyfikować dodając wapna, wskutek czego uzyskujemy tynk cementowo-wapienny.

Dawniej przygotowywało się go na budowie, mieszając poszczególne składniki. Są one nakładane kolejno w trzech warstwach: najpierw obrzutka, następnie narzut i ostatnia warstwa tynku – gładź. Wprawdzie tynki cementowo-wapienne są mniej wytrzymałe od cementowych, ale na ich korzyść przemawia większa paroprzepuszczalność i lepsza akumulacja ciepła – tłumaczy Bartłomiej Zięba.

Obecnie, aby mieć gwarancję dobrej jakości tynku, wystarczy skorzystać z gotowych, fabrycznie przygotowanych mieszanek, które wystarczy wymieszać z wodą. Mieszanki cechują wysokie właściwości techniczne, łatwość przygotowania i nakładania, ponadto stosując je oszczędzamy materiał, czas i finanse.

Tynki cienkowarstwowe

Używa się ich głównie do wykańczania elewacji ścian, które są ocieplone metodą lekko mokrą (technologia BSO). Tynk układa się na siatce zamocowanej na warstwie izolacji cieplnej i zatopionej w masie klejącej.

Ten rodzaj tynków ma wiele zalet:

[badlist]

• bogatsza kolorystyka,
• różnorodność faktur,
• łatwość wykonania.

[/badlist]

Ich wspólną zaletą jest ochrona płyty styropianu i wełny mineralnej przed negatywnym wpływem warunków atmosferycznych i korzystny wpływ na estetykę budynku.

Tynki cienkowarstwowe można podzielić w zależności od rodzaju użytego w nich spoiwa.

[badlist]

• Tynki mineralne. Charakteryzują się dużą trwałością i odpornością na deszcz. Dodatkowy plus to wysokie parametry paroprzepuszczalności, dzięki którym woda nie gromadzi się w ścianach i mogą one oddychać. Dostępne są w mniejszej gamie kolorów niż inne tynki, dlatego często maluje się je trwalszymi farbami elewacyjnymi.
• Tynki polimerowe (żywiczne). Główną zaletą jest odporność na działanie wody. Szczelność jednak powoduje, że posiadają mniejszą paroprzepuszczalność. Są dostępne w różnych kolorach. Popularną ich odmianą stanowią tynki akrylowe.
• Tynki silikatowe (krzemianowe). Zarazem przepuszczają parę wodną i są najbardziej odporne na deszcz i inne warunki klimatyczne. Ich elastyczność sprawia, że skutecznie pokrywają małe rysy powstałe w tynku tradycyjnym. Na skutek reakcji z zawartym w powietrzu dwutlenkiem węgla, zwiększają swoją trwałość, a przez to odporność na zanieczyszczenia środowiska.
• Tynki silikonowe. To połączenie zalet tynków mineralnych i żywicznych. Stosuje się je na obiektach narażonych na zabrudzenia, ponieważ ich powierzchnia utrudnia osadzanie się brudu i ulega samooczyszczeniu (np. podczas deszczu). Są jednocześnie wodoszczelne i paroprzepuszczalne, a intensywny kolor utrzymuje się latami.

[/badlist]